حضور در جشنواره‌های خارجی؛ آری یا خیر؟
تاریخ انتشار: ۲۱ شهریور ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۹۹۵۶۴۳
حاشیه‌های حضور سینمای ایران در جشنواره‌های خارجی همواره پررنگ‌تر از متن آن بوده است. گستردگی و جذابیت اخبار حاشیه‌ای این مراسم همواره از چنان وسعتی برخوردار بوده که مانع از توجه به موضوع فیلم‌ها و سیاست‌گذاری‌های جشنواره‌ها شده است.
در چنین شرایطی مروری بر مفاهیم آثار راه یافته به جشنواره‌های خارجی می‌تواند تا حدودی نگاه و خواست دست‌اندرکاران جشنواره‌ها را روشن کند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
فیلم‌های مذکور همگی از جمله مهمترین آثار سینمای ایران به شمار می‌روند که در زمان خود نگاهی منتقدانه نسبت به معضلات جامعه داشتند. این آثار اگر چه از منظر ساختاری، بازی و فیلمنامه، فیلم‌های شاخصی بودند لکن آنچه آنها را از دیگر آثار زمان خود متمایز کرده بود، به مفاهیم انتقادآمیز فیلم نسبت به ضعف‌ها و مشکلات موجود در آن دوران بازمی‌گردد که یکی از دلایل انتخابشان توسط جشنواره ونیز بود.
پس از پیروزی انقلاب فیلم دونده ساخته امیر نادری نخستین فیلمی بود که در بخش خارج از مسابقه جشنواره ونیز حضور پیدا کرد. فیلم گروهبان مسعود کیمیایی، دت یعنی دختر ابوالفضل جلیلی، باد ما را خواهد برد عباس کیارستمی و باران و بومی ساخته رخشان بنی‌اعتماد به ترتیب در جشنواره ونیز حضور یافتند.
با تعلق گرفتن جایزه شیر طلایی به فیلم دایره ساخته جعفر پناهی در پنجاه و هفتمین دوره جشنواره فیلم ونیز در سال ۱۳۷۹ اتفاق تازه‌ای برای سینمای ایران رقم خورد، اتفاقی که برای سینمای ایران بسیار مهم بود.
فیلم رای مخفی بابک پیامی، زندان زنان منیژه حکمت، ساکنین سرزمین سکوت سامان سالور، باز هم سیب داری ساخته بایرام فضلی و قصه‌ها ساخته رخشان بنی‌اعتماد که جایزه بهترین فیلمنامه را دریافت کرد، همه و همه آثاری هستند که همچون آثار پیش از خود، نگاهی منتقدانه به ضعف‌ها و کاستی‌های موجود در جامعه داشته‌اند. بسیاری از این آثار اگر چه از منظر ساختاری و بازیگری هنرمندانه و قابل توجه بودند لکن آنچه آنها را نسبت به سایر آثار متمایز و مطلوب حضور در جشنواره‌های خارجی ساخته است به یقین به نگاه منتقدانه سازندگان این آثار به کاستی‌ها و ضعف‌های موجود در جامعه بازمی‌گردد.
سوم) حضور در جشنواره‌های خارجی چه منافعی برای ایران دارد؟ جشنواره‌ها چه سیاست‌هایی را دنبال می‌کنند؟ نحوه حضور سینمای ایران در جشنواره‌های خارجی چگونه باید باشد؟ آیا به نمایش درآوردن کاستی‌ها و ضعف‌های جامعه، سیاه‌نمایی محسوب می‌شود؟ پاسخ به این پرسش‌ها و پرسش‌های مشابه، تنها راه خارج شدن از وضعیت نابسامانی است که رسانه‌های داخلی و خارجی هر ساله با شروع هر جشنواره تیترهای خود را تا مدتها به آنها اختصاص می‌دهند.
اینکه بخش عمده آثار راه یافته به جشنواره‌های خارجی، آثاری هستند که به نحوی نسبت به کمبودها، مشکلات و ضعف‌های جامعه نگاهی منتقدانه دارند، امر مسلم و انکارناپذیری است که بایستی مورد واکاوی قرار گیرد. در این میان نیز از نقش رسانه‌ها نباید غافل بود؛ نقشی که در صورت پرهیز از سو گیری‌های جناحی و حزبی می‌تواند جامعه را با خود همراه سازد.
اما اینکه آیا طرح هر انتقاد و گلایه‌ای از ضعف‌ها و کاستی‌های جامعه و تصمیمات مسئولان، سیاه‌نمایی محسوب می‌شود و در مسیر تخریب چارچوب‌های نظام گام برمی‌دارد، پرسشی است که پاسخ آن کلید حل بسیاری از مشکلات پیش آمده است. اینکه اساسا معیار نقد و انتقاد چیست و فرق آن با سیاه‌نمایی کدام است، پرسش مهمی است که صاحب‌نظران جامعه اعم از جامعه‌شناسان، روانشناسان و اندیشمندان حوزه‌های دین و فلسفه کمتر به آن پرداخته‌اند که بی‌شک ریشه در کم‌کاری رسانه‌ها دارد.
پرسشی که سالهاست ذهن نگارنده را به خود مشغول داشته آن است که در جامعه‌ای که همگان از مردم عادی تا سیاستمدران اعم از دانشگاهیان، نمایندگان مجلس، امامان جماعت و جمعه، وزیران و حتی رئیسان محترم جمهور از سیاست‌های رقیبان خود به راحتی انتقاد می‌کنند و یکدیگر را عامل بالا رفتن نرخ تورم، گسترش فقر، بالا رفتن آمار طلاق و اعتیاد، مهاجرت نخبگان و سایر مشکلات مردم معرفی می‌کنند چرا سینماگران حق انتقاد از مشکلات را ندارند و در صورت هرگونه انتقادی فورا به سیاه‌نمایی متهم می‌شوند؟ آیا نمایش آثار شوم فقر و اعتیاد در جامعه و یا مشکلات دختران فراری و زنان مطلقه و فرزندانی که مورد ستم احتمالی والدین خود قرار گرفته‌اند، سیاه‌نمایی است یا می‌تواند هشداری هوشمندانه برای جامعه و مسئولانی باشد که فشار و سنگینی کارها آنان را از توجه به آنها مغفول داشته است؟امروزه نمایش مشکلات یک جامعه که در قالب گونه (ژانر) سینمای اجتماعی به تصویر کشیده می‌شود نه تنها در هیچ کجای جهان به عنوان روشی در مسیر تخریب یک حکومت و نظام ارزیابی نمی‌شود بلکه سینمای اجتماعی را نحوه نگاه یک سینماگر به معضلات اجتماعی می‌شناسند.
اینکه برخی منتقدان و رسانه‌ها، فیلم‌ها با موضوع انتقادهای اجتماعی را متهم به سیاه‌نمایی کرده و واکنش‌های تندی از خود نشان می‌دهند در واقع آب به آسیاب دشمنانی می‌ریزند که قصد بهره‌برداری سیاسی و تاختن به سیاست‌های کلان کشور را دارند.
به جرات می‌توان ادعا کرد که سینماگران اجتماعی نه تنها در ایران بلکه در هیچ کجای دنیا، اپو.یسیون‌های نظام شناخته نمی‌شوند و آثارشان نیز در حوزه فیلم‌هایی با معنای مخالفت با حکومت دسته‌بندی نمی‌شود. گونه فیلم‌های سیاسی تنها گونه‌ای از سینمای جهان به شمار می‌آید که در آن سینماگر نسبت به سیاست‌های کلان یک حکومت اعتراضات خود را به تصویر می‌کشد. در واقع لطمه برخی از این قبیل واکنش‌ها بسیار بیشتر از متن و موضوع خود فیلم بوده و گاه باعث شده تا برخی سینماگران رفتارهایی از خود بروز دهند که شایسته آنان نیست.
چهارم) آنچه در این میان باید به آن توجه داشت به آن دسته از فیلم‌هایی بازمی‌گردد که خارج از چارچوب ضوابط و مقررات سینمای ایران به تصویر درآمده و در جشنواره‌ها به نمایش گذاشته می‌شوند. این آثار را می‌توان در ۲ گروه دسته‌بندی کرد، نخست آثاری که در خارج از ایران توسط کارگردانانی چون مخملباف، نادری و مشکینی که جلای وطن کرده‌اند، ساخته می‌شوند که تکلیفشان روشن است. این آثار هیچ ربطی به سینمای ایران نداشته و رسانه‌ها موظف به روشنگری در قبال آنها هستند. عنکبوت مقدس آخرین نمونه از این دسته آثار است که سازمان سینمایی و رسانه های داخلی واکنش مناسبی در قبال آن داشتند.
دسته دوم به آثاری بازمی‌گردد که بدون اخذ مجوزهای لازم تصویربرداری شده و یا به‌رغم داشتن مجوز ساخت، بدون اخذ مجوزهای لازم در جشنواره‌ها حضور پیدا می‌کنند. بی‌شک سازمان سینمایی در مواجهه با چنین اقداماتی باید از تمامی ابزار و امکانات قانونی خود استفاده کرده و از رفتارهای مغایر با قانون جلوگیری به عمل آورد.
اما به باور نگارنده چنانچه نگاه جامعه و رسانه‌ها به فیلم‌های اجتماعی تغییر یافته و از متهم کردن فیلم‌های انتقادی تحت عنوان فیلم‌های مخالف نظام، پرهیز کنند نه تنها شرایط برای اعمال نظارت صحیح و دقیق سازمان سینمایی فراهم‌تر می‌شود بلکه از بسیاری از جوسازی‌هایی که هر ساله شاهد آن هستیم جلوگیری به عمل می‌آورند.
به هر حال حضور در جشنواره های خارجی فرصت مغتنمی برای سینمای ایران است که نمی توان نسبت به آن بی توجه بود اما به حداقل رساندن تهدیدهای احتمالی سیاستی است که با تدبیر صورت خواهد پذیرفت.
منبع: خبرگزاری ایرنا برچسب ها: فیلممنبع: ایران اکونومیست
کلیدواژه: فیلم حضور در جشنواره های خارجی سینمای ایران جشنواره ونیز سیاه نمایی بازمی گردد رسانه ها ونیز حضور حضور پیدا کاستی ها فیلم ها ضعف ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۹۹۵۶۴۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
فراخوان پنجمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوثر منتشر شد
فراخوان پنجمین جشنواره بین المللی فیلم کوثر توسط بنیاد آیه‌های ایثار وتلاش، با هدف تحقق رهنمود‌های مقام معظم رهبری و ابلاغ سیاست‌های کلی مبتنی بر تبیین مولفه‌های فرهنگ ایثار، شهادت، مقاومت زنان در تاریخ انقلاب اسلامی الگوسازی از زنان فرهیخته ایثارگر تشویق و ترغیب هنرمندان ایران اسلامی به فعالیت موثر در زمینه‌ی ترویج این مولفه‌ها درمسیر فرهنگ ایرانی اسلامی، و با موضوع نقش زنان ایثارگر وجایگاه حماسی آنان در انقلاب و جبهه مقاومت منتشر شد.
پنجمین جشنواره بین المللی فیلم کوثر و بر اساس اعلام دبیرخانه این رخداد فرهنگی هنری، هدف گذاری در ۷ زمینه:
۱-پیگیری مطالبات مقام معظم رهبری در حوزه انقلابیگری زنان و پرچمداری آنها در نهضت اسلامی ایران
۲-شناسایی و معرفی ظرفیت‌ها، استعداد‌ها و توانمندی‌های زنان در حوزه‌های فرهنگی و هنری به منظور اثر بخشی مضاعف آنان در پیشبرد فرهنگ ایثار و مقاومت
۳- توجه به نقش ارزنده زنان و معرفی ظرفیت‌های موجود جامعه هنری جهت کاهش آسیب‌های اجتماعی بویژه مقابله با تهاجم نرم دشمن و آندلسی کردن ایران
۴-الگوسازی شخصیت‌های موفق علمی، فرهنگی و اجتماعی زنان ایثارگر ایران و جبهه مقاومت برای نسل‌های آینده و جهان اسلام بعنوان الگوی سوم زنان در جهان
۵- تقویت فعالیت‌های جهادی، فرهنگی، هنری و رسانه‌ای در حوزه زنان
۶- تبیین و تحکیم بنیان خانواده و لزوم افزایش جمعیت در پیشرفت و تعالی کشور
۷-ایجاد بانک اطلاعاتی و مطرح کردن چهره‌های شاخص زنان نخبه کشور برای دسترسی جوانان در دستور کار جشنواره قرار گرفته است.
جشنواره پنجم فیلم کوثر در چهار بخش سینمای ایران (شامل: فیلم‌های سینمایی، داستانی بلند (تله فیلم) مستند کوتاه و نیمه بلند، مستند بلند و آثار کوتاه داستانی، پویا نمایی و نماهنگ است. همچنین در بخش مسابقه سینمای ایران، عنوانی با نام مسابقه ویزه گنجانده شده که عبارتست از:
الف - نقش زنان و کودکان در مقاومت: این بخش ویژه آثار تولیده شده پیرامون موضوعات مرتبط با ایثارگری و نقش زنان و کودکان در کشور‌های حوزه مقاومت و مقابله با داعش و رژیم صهیونیستی و مظالمی که بر آنها رفته است
ب- حجاب، عفاف: این بخش اختصاص دارد به آثار مرتبط با ترویج فرهنگ حجاب و عفاف و افشای ماهیت توطئه‌های دشمنان برای آندلسی کردن ایران.
بر پایه این گزارش، بخش طرح‌ها و ایده ها، بخش بین الملل و بخش غیر رقابتی نیز سایر بخش‌های چهارگانه جشنواره را تشکیل می‌دهند؛ نمایش‌های ویژه، نشست‌های تخصصی، نکوداشت‌ها و بزرگداشت ها، برپایی نمایشگاه عکس و برگزاری همزمان جشنواره در استان‌ها و سایر مراکز فرهنگی هنری کشور، از دیگر بخش‌های پنجمین جشنواره بین المللی فیلم کوثر هستند.
بر پایه اعلام دبیرخانه جشنواره، متقاضایان شرکت در این رویداد می‌توانند با مطالعه فراخوان در هر بخش، لینک قابل دانلود فایل آثار خود را در فرمت‌های مشخص شده در فراخوان به صندوق الکترونیکی دبیرخانه ارسال کنند و در صورتیکه حجم فایل اثر بیشتر از ۱۰ گیگ است و یا امکان ارسال ایمیل وجود ندارد صاحبان آثار می‌توانند اثر خود را بصورت پستی و یا حضوری به دبیرخانه جشنواره ارسال کنند. ضمن اینکه پایان وقت اداری روز شنبه پنجم خرداد ماه سالجاری، آرخین مهلت ارسال آثار در نظر گرفته شده است.
پنجمین جشنواره بین المللی فیلم کوثر، تیرماه ۱۴۰۳ در تهران با دبیری ناصر باکیده وبا همکاری شهرداری تهران، سازمان امور سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، بنیاد شهید و امور ایثارگران برگزار می‌شود.
باشگاه خبرنگاران جوان فرهنگی هنری سینما و تئاتر
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند